Andalusisch geduld.

Zondagmorgen worden we wakker van de telefoon. Het is Nati, een vriendin van ons die samen met Sjaklien in het koor van Algarinejo zingt maar ook lid is van de Flamenco dansgroep uit Iznajar. Of we mee willen naar Cordoba daar is een concourso met optredens van vier flamenco groepen waaronder die uit Iznájar.

We hoeven niet erg lang na te denken, we gaan mee. Zes euro per persoon voor de bus en vertrekken om 18.00 uur en tegen 01.00 weer terug. De bus vertrekt keurig op tijd en iedereen heeft er zin in. Gisteren is de dansgroep ook in Cordoba geweest maar het regende en daarom ging het niet door. Volgens het weerbericht zou het vanavond droog blijven.

Vlak voor Cordoba begint het te miezeren. In Cordoba komt het met bakken uit de lucht. Het optreden wordt door organisatie afgezegd. Wel moet de dansgroep in flamenco kleding zich melden bij de organisatie, ze krijgen er misschien een bedrag voor? De gordijnen in de bus gaan dicht en ineens zit ik toch wel een beetje ongemakkelijk in een grote lange kleedkamer. De dames en heren zien er na een kwartiertje prachtig uit en we stappen uit. De regen brengt ons naar een afdak van een parkeergarage. Iedereen kletst of er niets aan de hand is. We wachten en wachten dan blijkt dat er een paar mensen in flamenco kleding naar de organisatie zijn geweest.

                            

Tijdens het wachten staan we voor een oude markthal. Mercado Victoria waar je naar het schijnt heerlijk kunt eten. Het publiek dat naar het restaurant gaat en eruit komt is zeer gevarieerd, jong en oud. De meesten totaal in de war door de regen. Ik zie vrouwen in minirokjes zonder jas, veel mensen met plastic tassen op hun hoofd en mensen in winterkleding. Met dit uitzicht is het niet zo erg om te wachten. De mannen van de dansgroep laten hun nieuwe dansschoenen zien en stampen en dansen een beetje. Ze hadden er wel zin in, lijkt het.

Na een half uur verschijnt de voorzitter van de dansgroep en vertelt ons dat alles geregeld is. Het optreden gaat niet door. Ze heeft nog wat rondgevraagd voor een restaurant maar nergens is plaats voor een groep van 40 personen. Er wordt besloten om terug te rijden en in Iznájar bij restaurante El Charcon met zijn allen iets te gaan eten. De zaak is groot genoeg en er zal ook nog gedanst worden. Tegen 22.00 uur zijn we weer terug.

Er is geen onvertogen woord gevallen. Iedereen heeft plezier en het is gewoon mala pata (pech) volgens Nati. Maar vertelt ze lachend het is beslist geen verloren avond want nu gaan we lekker met zijn allen eten.

Tegen 23.00 uur komt het eten op tafel. Om 0.00 uur worden de tafels in het restaurant aan de kant geschoven, de flamenco muziek klinkt door de ruimte en de voorstelling die in Cordoba gegeven zou worden krijgen we nu hier te zien. Iedereen in zijn of haar dagelijkse kleding maar het dansen wordt vol vuur gedaan. 

            

de lerares van de groep geniet aan en klapt enthousiast mee.

                                                                                                                    

                                     

Het ole klinkt geregeld en wordt met de muziek meegeklapt. Nati vraagt Sjaklien om een sevillana te dansen en het publiek lijkt zelfs te genieten van die buitenlander die van het Andalusische geniet.

Het wordt alsnog een mooie avond of nacht beter gezegd. Ik heb veel foto´s gemaakt , echt mooi zijn ze niet geworden.

                                        

                                       

                                        

                                        

Toch was het weer een mooie belevenis en voordat we in het begin van de avond in de bus stapten werd ons al verteld dat we welkome gasten waren en we de busreis niet hoefden te betalen. De gastvrijheid en het gemak waarop een mooie avond anders wordt gevierd is ongekend voor ons nuchtere Nederlanders. 

Nati en haar dochter Lucia