Een lekkend dak in Andalusië,

zo was het in 2006, geen plant om het huis

In 2006 hebben wij onze finca gekocht. Ons grote avontuur ging beginnen. Een onbetrouwbare Engelse makelaar vertelde dat alles goed aan het huis was, een verbouwinkje om alles naar wens te maken, wat schilderen en dat was het. Gelukkig hadden we wat boekjes gelezen over huizen op het platteland van Andalusië kopen en waren we met een gezonde portie wantrouwen door ons droom huis gelopen.

Van veel mensen hadden we gehoord vooral op de houten balken in de plafonds te letten omdat die vaak opgevreten werden door kevers. Volgens onze makelaar was er niets aan de hand. De balken waren goed. Ze wist nog wel een Spaanse aannemer die er naar wilde kijken. Wij kenden geen aannemer in Andalusië dus lieten wij ons verleiden om haar Spaanse aannemer te laten komen.

Gelukkig was de aannemer eerlijker dan de makelaar. Hij inspecteerde onze droom, pakte een steen van de grond en sloeg op de balken. De meesten zaten vol kevers en zouden vervangen moeten worden. De makelaar stond erbij en keek er naar.

We hebben een nieuw dak op ons huis laten zetten, dat leverde ook nog eens meer ruimte op. Communicatie ging via de makelaar die meer voor de aannemer deed dan voor ons. Uiteindelijk leverde dit een fikse email woordenwisseling op. 

zo ziet het huis er in 2012 uit

De Spaanse aannemer had redelijk naar onze instructies geluisterd en gedaan wat we wilden. Het dak leverde nog een verrassing op toen we een keer in februari 2007 kwamen kijken. We wilden graag de oude keramische dakpannen maar in februari bleek het dak gelegd te zijn met rode betonnen dakpannen, dat was wel even slikken en een reden om met de makelaar en de aannemer te stoppen. Het was te duur om het dak weer te veranderen.

In november 2007 zijn we naar Andalusië verhuisd en tot nu toe hebben wij  daar nog geen moment  spijt van gehad. De eerste winter was bijna zonder regen. De enkele keer dat het regende drupte het dak wel eens. We kwamen onze Spaanse aannemer wel eens in de supermarkt tegen en na dat wij hadden uitgelegd wat het probleem was wilde hij wel komen kijken. Hij smeerde wat cement her en der en zei dat hij het verder ook niet wist. Wij konden met ons slechte Spaans ook niet veel vertellen over ons ongenoegen hierover.

Gelukkig schijnt hier bijna altijd de zon en daardoor vergeet je de enkele keer dat het dak lekt de ongemakken ervan. Wij hebben er wel allerlei  ‘experts’ naar laten kijken.  De oplossingen varieerden van het dak verhogen tot alle naden dichtspuiten met siliconenkit. Je hebt ook een soort rubberverf die alle Andalusiërs gebruiken om hun daken lekvrij te houden en hier ben ik verschillende keren op het dak aan het verven geweest. De ene keer hielp het maar uiteindelijk begon het dak weer te lekken. In oktober 2012 kregen we zoveel regen dat de kamer bijna blank stond en we ons wel erg arm, zielig en troosteloos vonden.

Onze Engelse buurman kwam met een oplossing. Een nieuwe reeks nok dakpannen over de oude nok pannen leggen. Deze nok pannen moesten wel veel breder dan de oude zijn. In de plaatselijke bouwmarkt vonden we de goede nok pannen. We hebben ze gelegd en na twee uurtjes was het werk gedaan. Twee dagen later kwam de regen. Binnen bleef het droog. Vandaag 17 november kwam er een enorme regendag met kletterende buien en het is nog steeds droog!

We nemen het leven in Andalusië zoveel mogelijk zoals het komt. Hierdoor is het een stuk makkelijker om hier op het platte (hoge) land te overleven.

Maar dat het vijf jaar moest duren om een nieuw dak waterdicht te maken dat hadden wij nooit gedacht. Eindelijk na vijf jaar zitten we er droog bij en dat voor 70 Euro !

Bedankt buurman Steve. 

de nieuwe nok dakpannen!

Nu juli 2019 is casa con guiño, het huis met de knipoog naar het goede Spaanse leven een klein paradijsje geworden ! kijk maar eens op www.casaconguino.com