Wat een kapel al niet kan veroorzaken. 2

Uiteindelijk ben ik natuurlijk wel weer bij het kapelletje gekomen en een tijdje later bereikte ik de asfaltweg. Sjaklien opnieuw gebeld en nu begreep ze waar ik was. Ze waren onderweg en zouden mij oppikken.
Na een kwartiertje zag ik een auto aankomen, het was inmiddels donker. De auto stopte en daar waren mijn redders, Sjaklien en Paqui.
Ze hoorden mijn avontuurlijke tocht aan en vonden het maar onverantwoord. Overlegt wat we nu zouden doen en Nuria gebeld zij kent de omgeving. Na veel Spaans overleg bleek er in Algarinejo een zekere Javier te wonen die het gebied kende en over een tractor en een grote 4 wheel drive beschikte. Paqui wist waar hij woonde en in Algarinejo aangekomen vonden we zijn vrouw al snel en even later kwam Javier zelf. Verhaal verteld en de foto´s laten zien waar de auto ongeveer stond. Gelukkig herkende Javier het gebied en aller vriendelijkst bood hij aan om morgen de auto los te trekken. 
Ppppppppppppfffffffffff, het zweet droop na het avontuur van mijn lijf. Paqui bracht ons naar huis en daar kregen we nog net mee dat Nederland met 3 tegen 0 van Brazilie had gewonnen. We hadden ons de avond anders voorgesteld. Nog even een mail naar buurman Steve gestuurd of hij ons morgen naar Algarinejo wilde brengen en naar bed.
De volgende morgen vroeg op. Steve wilde ons wel naar Algarinejo brengen en hij wilde ook graag mee om te helpen. Hij had wel zin in een avontuur. Hij wilde zelfs wel met zijn auto achter ons aanrijden.
Om 10 uur zat Javier keurig op het terras in het dorp te wachten en we gingen op weg. Bij de kapel leek het Steve toch beter om zijn eigen auto te laten staan. We daalden lacherig het weggetje af. Het werd steeds stiller in de auto en Javier vroeg of dit toch echt wel het goede zandpad was. Op een gegeven moment hoorden wij hem zeggen dat ik wel behoorlijk Loco (gek) moest zijn.
Uiteindelijk na veel gelach zag Javier al eerste de auto tussen de olijfbomen.
Loco, loco hoorde ik hem zeggen.
Er werd een plek uit gezocht waar de auto het makkelijkst naar boven kon worden gesleept maar dat viel nog al tegen. Grote stofwolken en autobanden die alleen maar draaiden en geen grip vonden zorgden voor bedenkelijke fronsen.
Uiteindelijk voor een andere manier gekozen en ja daar ging het goed tot  de bocht naar het zandpad. Mijn auto slipte weg en schoof van de weg. Weer iets anders proberen en na veel gedoe lukte het eindelijk om mijn auto op het pad te krijgen. Javier zou langzaam voorop rijden en als er iets was zou ik claxonneren. Even later stond ik weer stil, kreeg de auto niet omhoog. De sleepkabel weer aan de auto en zo met de hulp van Javier zijn auto weer omhoog gereden. Ook al had ik gisteren de auto zelf kunnen draaien , ik was dit weggetje nooit zonder hulp weer omhoog gekomen. 
In het dorp aangekomen hebben we wat gedronken, iedereen bedankt en op het terras liet Javier al aan zijn vrienden via zijn smartphone en google maps zien

waar die idiote buitenlander helemaal met zijn auto terecht was gekomen.
Ze zullen nog lange tijd over mij spreken, gelukkig heb ik door mijn fotoreportages over San Isidro en de matanzas en andere dorpsfeesten veel goodwill gekregen in het dorp. Ze zullen er denk ik nog vaak om lachen maar die Jan houdt van het dorp en het Andalusische land en dat wordt gewaardeerd!