Wat een kapel al niet kan veroorzaken. 1

Ik ben altijd al avontuurlijk ingesteld geweest. Sinds ik in Andalusië woon is het misschien nog wel erger geworden. Altijd op zoek naar nieuwe dingen en wegen. Afgelopen zaterdag bracht ik Sjaklien naar het koor in Algarinejo en om de tijd te doden tot 22.00 uur, dan begon Nederland Brazilie, kon ik mooi nog even wat foto´s in de buurt nemen. Ik besloot naar de kleine kapel te gaan die gelegen is tussen Algarinejo en het gehucht La Viña. Een mooi en ruig gebied waar een particulier boven op een bergpunt een kapel aan het bouwen is. Daar aangekomen heb ik wat foto´s gemaakt, ik was er al vaker geweest en er was niet erg veel veranderd. Wel vraag ik mij iedere keer af wat iemand bezield om zoiets te bouwen. Wie weet ontmoet ik de persoon nog eens en kan hij het persoonlijk vertellen.





Daarna terug in de auto ben ik een landweggetje ingeslagen om te zien of er nog meer moois was te ontdekken. De kapel kon ik op een gegeven moment mooi vanuit de verte fotograferen zodat je een beetje een indruk krijgt hoe eenzaam hij daar ligt en het weggetje lokte mij verder naar beneden.Soms zag ik Algarinejo zomaar tussen een paar bergen verschijnen en ik vergat de tijd. Het weggetje liep steeds verder naar beneden en was soms niet goed berijdbaar maar even later zag het er weer prima uit. Uiteindelijk belande ik op een plek waarbij ik dacht, ik moet hier draaien en terug. 
Ik zag tractor- en autosporen tussen de olijfbomen en dacht; hier moet ik kunnen draaien. 
Voorzichtig achteruit de olijfgaard in en dan weer vooruit de weg op. Helaas dit ging niet, de auto kreeg geen grip op de kiezels en het zand en ik schoof zijwaarts de olijfgaard in. 
Op dat moment wist ik eigenlijk al; hier kom ik niet meer uit. Daar sta je dan in de middle of nowhere! Alles inspecteren om de auto en kijken of er een andere manier is. Ik ben achteruit gereden omdat ik dacht iets lager kan ik vaart maken en dan moet het lukken. De vaart kreeg ik maar bij de bocht die ik moest maken gleed de auto weg, ik moest remmen en bleek niet meer weg te kunnen komen. Na veel gedraai en proberen uiteindelijk toch weer op vaste grond maar toen ook besloten om te stoppen. Iemand met een 4wheel drive moest mij maar komen helpen. Het werd ook al schemerig. 
Ik besloot terug naar de kapel en de weg te lopen, probeerde Sjaklien te bellen op het koor maar die hoorde haar telefoon natuurlijk niet. Gelijktijdig zag ik dat de telefoon bijna leeg was. Ingesproken op haar voicemail maar hoe vertel je waar je bent? Het werd een pittige wandeling terug, de temperatuur was nog boven de 30 graden. Ik kreeg om eerlijk te zijn toch wel een beetje een angstig gevoel, ik wist wel waar ik ongeveer was maar had geen idee hoe lang het zou duren voordat ik de weg zou bereiken. Dan ga je ook nog denken, vind ik het in het donker wel terug, neem ik in het donker geen verkeerde afslag? 
Sjaklien nog een keer gebeld, gelukkig nam ze op, ze begreep niet goed wat er aan de hand was en zeker niet waar ik was. Haar koorgenoot Paqui was bij haar en na veel overleg zouden ze mij komen zoeken. Het werd inmiddels donker.

 

hier staat de auto dan in tussen de olijfbomen in the middle of nowhere.

wordt vervolgd.