Ginkgo biloba

Iedere dag is anders en een boom van hoop

We krijgen vaak van onze gasten te horen; wat doen jullie nu hier ? verveelt dat niet zo in the middle of nowhere?  Ondanks de stille ligging van ons huis komen veel van onze gasten jaarlijks terug om bij ons vakantie te vieren.  Ze bezoeken de highlights van Andalusië, ontdekken nieuwe stadjes en dorpen of gaan wandelen of ze doen gewoon bijna niets, relaxen bij het huisje, lezen stapels boeken  en genieten van de stilte. Eigenlijk hetzelfde wat wij het hele jaar doen maar als je een eigen huis hebt zijn daar natuurlijk altijd allerlei klussen en daarnaast hebben we een tuin van ongeveer 700 m 2. Werk genoeg dus.

Dit geven wij  meestal als antwoord op de vraag; Wat doe je nu hier en verveelt het niet.

Onze ervaring na 12 jaar wonen in Andalusië op ¨onze¨ berg is dat iedere dag anders is en als we iets plannen komt er vreemd genoeg wel iets onverwachts tussen. Als we even genoeg hebben van de stilte gaan we naar de grote stad. Málaga, Córdoba of Granada en worden op slag weer wereldburgers.

We shoppen in deze steden, genieten op een  terrasje, zijn altijd op zoek naar leuke restaurants en lopen zonder doel door de oude buurten en laten ons verrassen. Zo waren we gisteren in Granada om daar iets te regelen en wandelden we daarna door een nieuwe buurt vol flats, pleintjes en heel veel café´s en restaurants richting het centrum. De temperatuur was erg aangenaam een graad of 26 en we dwaalden een beetje rond. Op die manier zie je altijd dingen die we anders nooit zouden zien.

Uiteindelijk kwamen we aan de rand van het oude centrum in het Universiteit kwartier.
Sjaklien zag een leuk vintage winkeltje, kocht er een mooie rok en we slenterden wat rond. Iets verderop was een parkje en we besloten om er even te gaan kijken.
Het bleek de tuin van de Universiteit voor de rechten te zijn. Via een lange oude gang konden we het gebouw in lopen en eventueel bekijken. Eerst zijn we onder een grote boom gaan zitten. De zon scheen op verschillende plekken in de tuin en de bomen gaven mooie schaduwen en verkoeling. We voelden ons rijk en gelukkig. We maakten zelfs een selfie en dat gebeurd niet vaak.

Ineens verschijnt er een mevrouw in een bont gekleurde bloemetjesjurk met hoed en een boodschappen wagentje. Ze kijkt even naar ons en loopt naar de boom en omarmt de boom en fluistert zacht tegen de boom. Ik maak snel een foto. Even later draait ze zich om en lacht naar ons. Ik vraag of ik een foto van haar mag maken. Lachend zegt ze ja, natuurlijk! Ze komt glimlachend dichterbij.

Ik maak een paar foto´s. Ze kijkt zo gelukkig met een permanente lach over haar gezicht dat ik het niet kan nalaten om haar te bedanken met een kus.  Ze lacht en fluistert  dingen tegen mij die ik niet begrijp. Even later vertelt ze  dat ze bijna iedere dag naar de tuin komt om de boom even vast te houden en met hem te praten ze vertelt: het is een oude Ginkgo boom, hij heeft het moeilijk, hij wil water en of wij weten dat het een Ginkgo boom is. We hadden niet goed gekeken maar de boom is duidelijk aan het blad te herkennen . Ze verteld waarom ze zo van de boom houdt en of we wisten dat een Ginkgo boom de atoomaanval in Hiroshima heeft overleefd. Toevallig wist ik dit, ik had er over gelezen.

                           

Sjaklien wordt  door haar in de arm genomen en ze vraagt haar en mijn naam. Ik lach en zeg Jan, ahh van Juan, si correcto en Sjaklien verteld dat we uit Nederland komen maar in de provincie Granada wonen.  Zij zegt haar naam; Carmen, hoe kan het ook anders in Andalusië. Dan vervolgt ze; Nederland, aahhh het land met die  mooie en lieve koningin Maxima. Ze lacht houdt Sjaklien vast alsof ze haar al jaren kent en begint fluisterend  te vertellen. Ze houdt van deze tuin, het mooie gebouw van de universiteit voor de rechten en oh ja ze hebben er keurige wc´s. We krijgen te horen dat de mensen meer verdraagzaam moeten zijn want er is nog hoop in deze wereld. Sjaklien vraagt  of ze misschien ook iets met kunst doet? Nee dat niet, ze leest veel, houdt van muziek en op Sjaklien haar vraag; maak je ook muziek zegt ze: Nee maar ik zing en even later begint ze fluisterend te zingen, langzaam wordt haar stem iets harder en ze eindigt met een buiging voor ons beiden. Is het een bestaand lied? Nee ik improviseer altijd fluistert ze. 

We zijn er een beetje emotioneel door geworden, het is een wonderbaarlijke ontmoeting daar onder die mooie Ginkgo boom. We kletsen nog een beetje en ze wrijft  over de bruine arm van Sjaklien en zegt; oppassen dat je niet verbrandt, je moet er een mengsel van rozenblaadjes en Aloe Vera opsmeren. Dat is goed voor je huid. We besluiten afscheid te nemen. Ze omhelst ons en haar ogen glinsteren, ze lacht en het lijkt of Carmen net zo blij is met deze ontmoeting als wij zijn. Ik vraag of ze email heeft om de foto´s te sturen. Ja dat heeft ze maar liever via whatsapp en ze geeft haar telefoonnummer.

Wij gaan de faculteit voor de rechten bekijken en Carmen geniet nog even alleen van haar ginkgo boom, de boom van de hoop.