El Camino Algarinejo

Het koor van Algarinejo, El Camino.

Sjaklien zit sinds anderhalf jaar bij het koor van Algarinejo. Het is een koor(tje) dat voornamelijk Andalusische liedjes zingt. Sevillanas en ook veel missen voor in de kerk. Regelmatig wordt het koor gevraagd om bij een bruiloft te zingen of bij een huwelijksplechtigheid.

Ik ga wel eens mee en verwonder mij over een repetitieavond. Je verwacht een dirigent die de touwtjes strak in handen heeft en bepaalt hoe en wat er gezongen wordt. Natuurlijk is er inspraak maar een koor repetitie in Algarinejo is toch wel anders dan een koorrepetitie in Nederland.

Het koor heeft ongeveer 15 leden, drie mannen,tien vrouwen en 2 tienermeisjes. De leeftijd varieert van 12 tot 58. De repetities zijn meestal op zaterdagavond om 8 uur. Het koor is nooit voltallig want iedereen komt wanneer het hem of haar uitkomt. Ook wonen sommige leden in andere delen van Spanje en komen ze alleen met feestdagen. Het is dus altijd een verrassing wie er op een repetitie komt.

Gisteren was er repetitie voor een speciale gelegenheid. Twee leden van het koor ; José Antonio en Ana gaan trouwen en daar moet iets voor gedaan worden. Er is iets speciaals ingestudeerd een nummer van John Denver dat wij kennen als Annie’s song. Felix de dirigent heeft het nummer een Spaanse tekst meegegeven en aangepast aan de situatie van koorleden Jose Antonio en Ana.

Als wij binnenkomen zijn er vijf koorleden en een peuter aanwezig. Iedereen begroet elkaar uitbundig terwijl de moeder van de peuter, Paqui onverstoorbaar doorgaat met het voordragen van een liefdesgedicht dat ze zelf heeft geschreven voor het bruidspaar. Felix de dirigent begeleidt haar hierbij op gitaar.

Angela, anderhalf jaar, peuter van Paqui wordt door de jongste koorleden verzorgd en vertroeteld intussen blijft Paqui nog vol hartstocht haar gedicht voordragen, de andere koorleden kennen het al en zitten gezellig kletsend in een hoekje. Kleine Angela vraagt eigenlijk constant aandacht van moeder Paqui, het gedicht wordt dan even onderbroken en Felix tokkelt improviserend op zijn gitaar door. Als het gedicht, de combinatie van voordragen en gitaarmuziek is goedgekeurd wordt er voorgesteld om te beginnen met het John Denver-nummer.

Iedereen kent de tekst uit het hoofd behalve Sjaklien. Dat is ook moeilijk als je het Spaans nog niet voldoende beheerst. Mij lijkt dat het nummer goed gezongen wordt maar Felix is niet tevreden. Het lied moet over er moet wat meer ritme in. Tijdens het zingen schuift moeder Paqui al zingend baby Angela op een stoel door het kleine zaaltje, het is er bloedheet, buiten is het bijna 40 graden en er is geen airco behalve een ventilator.

Niemand stoort zich aan de aanwezigheid van de peuter. Er worden gekke gezichten naar Angela getrokken, naar haar gelachen tijdens het zingen en vertroeld. Even later komen Alberto en Mari Carmen, twee andere koorleden binnen, een half uur te laat. Vrolijk wordt hola en que tal geroepen , Alberto die een feestganger is maakt gelijk een grap over de kleine Angela. De sfeer zit er goed in. Sjaklien kijkt soms een beetje verdwaasd rond en lacht dan veelbetekenend naar mij, ik versta misschien 10 woorden van het Andalusisch zij gelukkig meer. Iedereen heeft ontzettende lol aan het zingen, behalve de kleine Angela. Die wil aandacht. Koorleden toveren tijdens het zingen kleine muziekinstrumenten tevoorschijn en de kleine Angela mag mee musiceren. Als er tussen het zingen door even een minuut overleg is tussen de koorleden en de dirigent grijpen beide tieners onmiddellijk hun mobiele telefoons en laten elkaar foto’s zien en nieuwe ringtones horen. Het valt niet eens op tussen de kakofonie van geluiden.

Een nieuw liedje wordt geoefend. Iets uit een Spaanse mis voor de huwelijks plechtigheid. Alberto houdt van missen en gaat er serieus voor staan. Hij zingt het kerklied uit volle borst. Ik heb hem al eens op een repetitie zien zingen samen met José Antonio, zo emotioneel dat de tranen beide mannen over de wangen biggelden. Daarna vertelden ze elkaar hoe mooi het lied was en keken elkaar lachend aan. In kerksferen wordt doorgegaan met het Halleluja, het gaat goed en er worden complimenten gemaakt en lachend rondgekeken, een kwinkslag gemaakt, de baby Angela aangehaald en ik krijg een vette knipoog.

Het lied moet weer over. Niet iedereen is het daarmee eens maar na wat gediscuseer krijgt Felix de dirigent zijn zin. Zo gaat het een uurtje lang door, Angela wordt steeds vervelender, Alberto gebruikt op een gegeven moment een microfoonstandaard als microfoon en imiteert een rockzanger, de tieners vinden het welletjes en verdwijnen ongemerkt naar buiten, spelend met hun mobieltjes.

Even later wordt er druk overlegd welke kleur bloem er in het haar moet en welke kleur schoenen er gedragen gaat worden tijdens de huwelijksplechtigheid. Iedereen vindt dat er genoeg gerepeteerd is. Er wordt afgesproken dat we elkaar over een half uur om 23 uur op de plaza España zullen zien om samen te vertrekken naar Zagra waar Ana woont. Hier zal dan een in het geheim afgesproken serenade worden gezongen bij het huis van Ana.

Iedereen vertrekt , wij drinken een biertje op het pleintje tegenover het repetitie lokaaltje en praten lachend bij over deze, voor ons Nederlanders wonderbaarlijke repetitie avond. Helaas ben ik vergeten foto’s te maken zodat de foto’s bij dit blog van een andere repetitie zijn.

Mocht je bij ons logeren, je kunt zo mee naar de repetitie, het motto is; hoe meer zielen hoe meer vreugd en ook al versta je geen woord, je bent welkom.

Antonio, Sjaklien en Paco, het is een rode das en een rode bloem geworden.

het volgende blog gaat over de serenade die het koor brengt en is heel Andalusisch.