Vrijheid III, een hond in Andalusië.

We zijn begonnen om de ayuntamiento (gemeentehuis) te bellen om het telefoon nummer van de jachtopziener te krijgen. Na veel gedoe kregen we een omschrijving van zijn huis en een naam. Antonio . Op het internet gegoogled, sites bekeken maar weinig relevante informatie gevonden. Om half tien in de auto gestapt en op zoek naar Antonio die dicht bij de olijfoliemolen in Algarinejo moest wonen. Vlakbij de olijfmolen liep een mevrouw en Sjaklien vroeg of ze wist waar Antonio woonde. Ja dat wist ze , loop maar even mee, zei ze vriendelijk. Onder de wandeling vertelde Sjaklien wat er gebeurd was en de mevrouw vertelde ons dat een jachtopziener de honden niet mocht doden. Er gloorde een sprankje hoop. Ook vertelde ze dat er ieder jaar bendes rondrijden die honden vangen en deze in grote steden doorverkopen of verkopen aan honden opvangcentra die veel geld verdienen aan het onderbrengen van zielige Spaanse honden in voornamelijk landen in Noord Europa…..?

De bende van twee jaar geleden was door de politie opgepakt maar misschien waren er weer nieuwe bendes in de weer? Bij het huis van Antonio aangekomen, bleek de man er niet te zijn. De vrouw was ontzettend aardig en voelde met ons mee om het verdriet van de verdwenen Duka. Ze belde met haar man om te vragen of hij wist waar Antonio was. Hij wist het niet maar als Sjaklien haar telefoonnummer gaf dan zou hij proberen Antonio te bereiken en deze zou ons dan wel terugbellen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben deze vriendelijke mevrouw hartelijk bedankt voor zoveel hulpvaardigheid en besloten om naar het dorpscafé van Fuentes de Cesna te gaan. Misschien dat daar iemand iets weet.

Op het dorpspleintje van Fuentes de cesna ontmoeten we bij toeval Eva van Casa Rurales Los Molinos. Sjaklien had haar gisteren over Duka gemaild en zij vraagt belangstellend of Duka al terug is. Zij woont hier al haar hele leven en kent veel mensen uit het dorp. Even later wijst ze een man aan waar we even mee moeten gaan praten, hij kent de mensen uit de jagerswereld en hij heeft heel veel honden. We maken kennis met hem , hij heet Manolo, het gesprek komt wat moeizaam op gang maar uiteindelijk verteld hij van alles alleen weet hij niets over Duka. Ook hij verteld dat de jachtopziener en de jagers geen honden mogen doodschieten en voor zover hij weet staan er geen vallen of strikken in de campo. Hij blijkt ook nog vlakbij ons te wonen waardoor het gesprek nog iets losser wordt maar er komt geen exacte informatie. Dan nog maar even een kop koffie drinken in Bar Santiago, daar zouden ze toch iedereen die iets in de campo doet moeten kennen. De bar wordt door de hele familie gerund en de dochter staat achter de tap. We maken een praatje en als we vertellen dat Duka is verdwenen verteld het meisje dat hetzelfde met een hond van haar is gebeurd een jaar geleden. Even later komt papa erbij staan en ook hij kan ons helaas geen nieuws vertellen. Dan maar naar huis, misschien zit Duka wel op de oprit maken we onszelf wijs.

Onderweg gaat de telefoon en we worden zowaar door de jachtopziener Antonio gebeld. We vertellen hem het hele verhaal en hij wil graag dat wij hem een foto van Duka en een beschrijving mailen. Ook wil hij persoonlijk langs komen om te zien waar we wonen en om ons het één en ander te vertellen. De man lijkt heel erg behulpzaam. Afwachten dus.

Wij kennen Alberto die bij Sjaklien in het koor van Algarinejo zingt en deze is een fervent jager. Hij had ons al eens verteld dat jagen veel discipline van de jager vraagt en dat er allerlei regels zijn. De vergunningen om te jagen zijn daarbij ook nog eens erg duur. Hij heeft ons ook verteld dat tijdens het broedseizoen honden aangelijnd moeten zijn.

Tegen 20.00 uur staat ineens Antonio in de woonkamer. Hij is niet de jachtopziener maar de presidente del coto. Het hoofd van de jachtclub. Antonio vraagt of hij een foto van Duka mag zien en hij noteert onmiddellijk haar rode halsband. Hij vraagt of Duka een chip heeft en wij bevestigen dit en vertellen ook dat ze gesteriliseerd is. Hij verteld dat een jachtopziener een hond wel mag doodschieten maar dat dit alleen gebeurd als er meerdere honden gezamenlijk aan het jagen zijn. Als een hond een halsband omheeft wordt deze niet afgeschoten of het moet een duidelijke rover zijn die overlast veroorzaakt. Daarna vraagt hij of Duka aangelijnd was en of ze wel eens samen met andere honden op stap ging.

Sjaklien spreekt het beste Spaans en antwoord dat Duka bijna nooit op stap gaat , laat staan met andere honden. Ik moet onmiddellijk aan haar jachtavonturen met Spike denken maar houdt mijn mond dicht. Antonio verteld voor de zekerheid toch, dat als een hond vaker al jagend met een andere hond door de jachtopziener wordt gezien, ze toch wel kan worden doodgeschoten. Het hart bonst mij in de keel. Onze Duka is vast betrapt bij het jagen op konijnen. Ze zal dus wel dood zijn…. Antonio zegt dat hij contact gaat opnemen met de andere presidentes van de omliggende jachtgebieden om te horen of zij iets van Duka weten. Hij is ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Verteld terloops dat hij nog met Manolo ( de man uit Fuentes de Cesna) heeft gesproken en dat deze ook zijn best zou doen om meer informatie over Duka te krijgen.

Even later vertrekt Antonio en Sjaklien en ik kijken elkaar aan en zeggen ; Duka zien we nooit meer terug. Het is even slikken.

Nog geen 10 minuten later komt er weer een grote Landrover het erf op rijden. Twee mannen stappen in het donker uit en hebben een hond aan het touw. Onze monden vallen open van verbazing, Duka is terug!

Het blijkt Manolo uit Fuentes te zijn samen met een vriend. Ze vertellen dat ze Duka hebben gevonden in een leegstaand zwembad ergens op de campo waar ze niet meer uit kon komen. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Maar we zijn zo blij dat het hondje weer terug is. Er wordt nog het één en ander verteld, ik vraag of de mannen een biertje willen drinken, maar dat willen ze niet. Ze moeten nog werken? In het donker? Even later verdwijnt de Landrover van ons erf. Duka duikt op haar etensbak af en eet alsof ze in geen tijden meer te eten heeft gehad. We bellen onmiddellijk Antonio om hem te zeggen dat Manolo Duka heeft terug gebracht. Hij is erg blij voor ons, we bedanken hem voor alle moeite. De nada is zijn eenvoudige weerwoord. Graag gedaan betekent dat.

Duka terug, wij blij, veel geleerd over de Spaanse jacht. Veel aardige Andalusiërs ontmoet en toch een beetje een dubbel gevoel. Hoe komt Duka in een leeg zwembad terecht? Hoe kan het dat Manola na ons gesprek van vanmorgen met hem, nu ineens onze hond terugbrengt? Moeten we Duka nu gaan aanlijnen? Moeten we het gevoel van vrijheid dat we zelf zo graag willen hebben en waar we zo van genieten afpakken van onze hond? Mag Spike de buurhond nog komen spelen? Als ze samen spelen zullen ze ook weer samen op jacht gaan als ze een konijn of patrijs zien.

Wij dachten Duka is dood, ik dacht aan Canela het kettinghondje van onze Spaanse buren, al zes jaar aan de ketting maar nog steeds in leven! Nog steeds blij als haar baasjes ‘s morgens komen of als wij haar aanhalen tijdens ons wandelingetje.

Wat zijn al die vooroordelen die wij hebben? Waarom denken wij dat wij het beter voor hebben met dieren dan Spanjaarden? Waarom willen of kunnen wij niet gewoon de regels accepteren? Waarom denkt iedereen dat het ultieme leven van een hond het leven is dat onze Zorro, Choco hadden en dat Duka heeft? Onverwachtse vrijheidsproblemen op de Andalusische campo….

Wat is vrijheid?