Vrijheid? een hond in Andalusië. (1)

Vrijheid?

Een hond hebben op het platteland van Andalusië.

Wij wonen zo’n beetje in de middle of nowhere. Iets waar wij bewust voor gekozen hebben omdat het ons een gevoel van vrijheid geeft. Iedere dag een prachtig uitzicht door een vallei en over de omringende bergen. Als we even ons weggetje omhoog wandelen zien we bij helder weer de Sierra Nevada. Een paradijselijk plekje. Genieten geblazen dus.

Als je zo met zijn tweetjes woont mis je ook wel eens iets. Wij hebben toen dat gevoel boven kwam een hond genomen. We wilden geen rashond en we vonden een aantal jaren geleden een leuke pup in het hondenopvangcentrum van Rute.

Hij heette Gordo omdat hij zo dik was. Gordo vonden we niet leuk maar omdat hij ons maatje en een beetje onze waak (bescherm) hond zou moeten worden noemden we hem Zorro. Zorro betekent in het Spaans vos maar dat wisten we toen nog niet. Wij dachten bij Zorro aan de Mexicaanse held die de arme mensen daar hielp. Zorro genoot net zoveel van de vrijheid als wij dat doen. Een geweldige hond waar menige gast van casa con guiño zijn hart aan verloor.

Zorro rende rond , door de velden, olijfgaarden en ontdekte het kettinghondje van onze buren. Canela. Altijd blij als we langs ons weggetje wandelden en haar even aanhaalden. Een waakhond voor onze buurman? Volgens ons doet ze geen vlieg kwaad, maar helaas dag en nacht aan de ketting. Wel hadden wij inmiddels begrepen dat de plattelandsbevolking van Andalusië andere ideeën heeft over honden en andere dieren dan wij verwende Nederlanders. We hebben soms moeite met de manier waarop Andalusiers met dieren omgaan maar wij zijn de buitenlanders dus denken wij gewoon het onze ervan.

Zorro vond Canela ook leuk en ging op vrijersvoeten. Al snel was Canela zwanger en Zorro was dit allang weer vergeten maar wij voelden ons schuldig want wat ging er met de pups van Canela gebeuren? Laten we eerlijk zijn wij vonden Canela die altijd aan een ketting zat wel zielig, geen vrijheid, ’s nachts altijd alleen. Toch zorgen de Spaanse buurman en buurvrouw goed voor Canella. Ze was zelfs een paar keer van de lijn en rende vrolijk om ons huis. Als mens zou je denken ; nooit meer terug naar dat armzalige hondenhokje en die ketting. Maar honden kunnen niet denken als mensen en een tijdje later zat Canela weer aan de lijn en begroette haar baas even vrolijk als altijd. Zielig?

Canela kreeg een stuk of zes pups. We zijn gaan kijken en vroegen aan Antonio onze buurman, wat ermee ging gebeuren. Ze zouden worden doodgemaakt of wij moesten ze nemen. Wij hebben toen sloten om er één te nemen. Een donkere en onze buren hebben er ook één genomen een blonde!

Onze donkere pup werd al snel donkerbruin en we hebben hem Choco genoemd. De blonde van onze buren kreeg de naam Spike! De honden groeiden op en zoals het in de hondenwereld gaat, de zonen van Canela kwamen nog wel eens langs maar uit niets bleek dat Canela hun moeder was. Ze was gewoon een hond die ook aan het weggetje woont.

Om een nieuw nestje jongen te voorkomen hebben we Zorro en Choco laten castreren. Ik vond dit eerst wel zielig maar beide mannen hebben er voor ons gevoel weinig onder geleden.

Zorro en Choco waren vader en zoon, als ze op stap gingen leek het of ze aan elkaar geplakt waren. Ze renden door de olijfgaard alsof ze één hond waren. Een voor ons ongekend iets. Wat genoten die twee! Op een gegeven moment gingen ze wel erg vaak en erg lang op stap. We besloten Zorro aan de lijn te leggen als we binnen waren. Choco ging niet zonder zijn vader op stap.

Op een dag was ik in de tuin aan het werk, de honden liepen vrij om mij heen en ik genoot van de tuin. Lette even niet op en weg waren de twee. We hebben ze nooit weer gezien.

Overal gezocht, affiches opgehangen in het dorp, Sjaklien heeft het zelfs op de lokale radio laten omroepen dat we Zorro en Choco kwijt waren. Later hoorden we van een jager dat honden op de campo (platteland) niet vrij rond mochten lopen van februari tot augustus vanwege het broedseizoen en de jonge konijnen etc.

Onze honden waren waarschijnlijk doodgeschoten! Wat een verdriet. Wat moeilijk ook om in je gebrekkige Spaans aan de Spanjaarden te vertellen wat er was gebeurd en dat we graag wilden weten wat er was gebeurd. We zouden liever horen dat de honden dood waren dan dat we zoals nu niet wisten wat er was gebeurd. We hebben nog maandenlang onderweg naar honden gekeken om te zien of de onze erbij waren.