De film die Feria van Málaga heet.

 Dit jaar wilde ik naar de feria van Málaga voor de paarden en de koetsjes. Het hele spektakel speelt zich af in het centrum  van de stad, onder andere voor het gemeentehuis waar allerlei folkloristische dansgroepen en muziekkorpsen defileren. Helaas waren we te laat!  Dus maar wandelend naar  het centrum richting Plaza de la Merced waar stoer uitziende politieagenten te paard de weg vrij maakten en....daar kwamen de koetsen zomaar op ons pad. Veel mensen op de koetsen waren gekleed in traditionele klederdracht en de paarden en  veel muilezels waren prachtig opgetuigd. Ongeveer dertig koetsen getrokken door soms wel acht paarden of muilezels trokken voorbij en het was een indrukwekkend gezicht.

Op de Plaza de la Merced dronken we een tinto de verano en langzaam zagen we vanaf ons terrasje  de stad volstromen. Veel vrouwen en kinderen in prachtige flamencojurken en mannen in traditionele kostuums altijd weer een prachtig gezicht om al die mooie Malagueños in hun feestkleding  te zien flaneren. We liepen richting theater Cervantes, waar Sjaklien een vreemd uitgedoste jongen zag staan en waar ze een foto van wilde, hij bleek zijn vrijgezellenfeestje te hebben en na een zoen van Sjaklien mocht ze de foto maken. Even later genoten van flamenco, een optreden met zang en dans. Iets meer naar het centrum verzamelden zich groepen  jongeren met grote tassen vol drank mede hierdoor zat er bij deze jonge mensen de  feeststemming er al vroeg in.

Inmiddels was  het kwart over twee en tijd voor de lunch, maar dat is niet makkelijk als heel Malaga wil gaan eten . Uiteindelijk bij een tamelijk nieuw en hip visrestaurant waar veel mensen op  een plaatsje stonden te wachten, was wonder boven wonder een tweepersoonstafeltje vrij. Eigenlijk niet zo vreemd, want welke Andalusiër gaat tijdens de feria niet met zijn tweeën uit eten, dat doe je met je hele familie of een vriendengroep. De sevillanas (de traditionele Andalusische liederen) schalden door het restaurant en iedereen probeerde hier luidruchtig bovenuit te komen.

Hier kreeg ik het gevoel dat ik in een film was terechtgekomen.   Twintig jaar geleden ben ik geopereerd aan strottenhoofdkanker en kan ik via een buisje in mijn keel spreken als ik mijn vinger op mijn keel plaats. Hierdoor heb ik niet zoveel stemvolume dus zat er door alle muziek en stemgedruis  niet veel anders op dan van het eten te genieten en de etende families en het personeel te observeren. Zo zag ik dat een zigeunervrouw geen bloemen in het restaurant mocht verkopen maar dat even later een Malagueño die Biznagas verkocht (een typisch product van Málaga, een door de mens gefabriceerde bloem van allemaal kleine jasmijnbloemetjes geprikt in een wilde gedroogde wortelplant). Hij verkocht er zelfs een paar. Inmiddels had ik opgemerkt dat een man in een blauw overhemd de baas van het restaurant bleek te zijn. Hij verwelkomde zowel zijn mannelijke als de vrouwelijke  gasten uitbundig kussend  en  met veel  geklop op elkaars schouders. Het personeel kwam hem geregeld advies vragen hoe het nu allemaal moest met de drukte en  ineens viel mij op dat zijn duim geregeld onder zijn stropdas verdween.

 De man had dezelfde operatie ondergaan als ik. Er stroomde een warm gevoel door mij heen. Veel mensen die deze operatie hebben ondergaan werken niet meer en doen zeker geen werk waarin veel  gekletst moet worden. Ik dacht altijd, ik ben misschien wel de uitzondering op de regel.  Ik moest in het verleden mijn geld als galeriehouder sprekend zien te verdienen en hier in dit restaurant waar het geluid van muziek en luidruchtig pratende mensen ieder goed gesprek onmogelijk maakte,  trof ik een lotgenoot. Hij was te druk om een praatje met hem te gaan maken, maar het maakte mijn dag goed.

Na de lunch hebben we ons weer in het feestgevoel gemengd, de straten stroomden vol. Er werd gezongen, geklapt en richting Plaza de la Constitucion en calle Larios liep alles vast. Je kon letterlijk over de koppen lopen. Om de massa te verkoelen werd er water overheen gespoten door waterverstuivers. Muziek klonk uit deze massa op , er werd gedanst, de armen gingen omhoog  en even later gilde er de sirene van een ambulance die zich een weg door de menigte moest banen. De muziek hield even op, de massa week uiteen, de ambulance reed stapvoets door de feestende en hossende mensen  en de muziek begon weer te spelen. Inmiddels waren de straten zo vol dat je nauwelijks meer voor of achteruit kon lopen en begon ik te denken. Hoe kom je hier weer uit? Langzaam schuifelend, vrolijk lachend en alle drankjes die je worden aangeboden  lachend afslaand, kwamen we uiteindelijk weer bij de Plaza de la  Merced. Hier was minder drukte, we konden om de hoek bij de bioscoop zelfs een terrasstoel bemachtigen. Hier leek de commercie totaal zoek, het duurde zeker een half uur voor er een serveerster kwam  en daarna nog een tijd voor de drankjes  kwamen. Gelukkig zaten we in lekkere stoelen en was het een genot om te kijken naar alle feestende Malagueños en vreemd rondkijkende toeristen die langsliepen. We besloten verder te gaan richting de Romeinse arena waar het wat minder druk was. Daar aangekomen begon een koor uit Málaga te zingen. De gitarist deed zijn best en iedereen zong uit volle borst traditionele bulerias en sevillanas mee.

 

Inmiddels was het een uur of vijf en we wilden nog even naar het feriaterrein buiten het centrum waar een grote kermis is en waar je in tientallen casitas, restaurants en peñas kunt eten en genieten van allerlei soorten muziek. Met de auto reden we erheen en na lang zoeken vonden we een parkeerplek.

Ook hier hadden we geluk. Op het terrein waar overal borden staan met ‘verboden voor paarden en koetsen’ bleken nu alle paarden en koetsjes te staan die we ’s middags in de stad hadden gezien.  Er werd door ruiters en koetsiers uitbundig gedronken en de dames werden rondgereden over het immens grote feestterrein.  De camera kon weer uit de tas. Niet zoveel later kwam de politie te paard  en een politieauto met luidsprekers vertellen dat de paarden en koetsjes het terrein moesten verlaten. Dit viel niet direct in goede aarde, want het glas was nog niet leeg of er moest nog wat gegeten worden. Uiteindelijk  verliet het paardenvolk in een grote stoet het feestterrein. Onmiddellijk daarna reden de schoonmaakdiensten rond en werd alle paardenstront verwijderd en het feest kon worden voortgezet. We hebben de kermis nog bezocht, de grootste die ik ooit gezien heb en ons verwonderd over de pony’s die vastgemaakt in een tuig in draaimolens rondliepen. Tegen negen uur,  terwijl het nog licht was en het feest nog moest gaan beginnen hebben we het terrein verlaten en zijn richting casa con guiño gereden. Het was een intensieve dag, we hebben opnieuw veel  Andalusische gewoontes  gezien en zoals met alles is de enige manier om een oordeel over de film Feria van Málaga te vormen,  er zelf heen te gaan. Voel je je nog jong? ga hem zien, een aanrader!