Moorse wachttorens bij Priego de Córdoba
De wandeling begon met een zwaarbewolkte lucht in Fuente de Alhama waar we vanaf de weg al de eerste wachttoren hoog boven ons zagen staan. Ik dacht in het begin nog, deze wandeling kan ik ook wel met de gasten van casa con guiño maken, maar al snel verdwenen we tussen de olijfbomen en kreeg ik het gevoel mee te lopen in een wandeling over het wad, alleen het zand en water was in dit geval veranderd in bergen en olijfbomen. We waren blij met onze gidsen. Twee erg vriendelijke Andalusiërs. Gids Antonio raapte duizendpoten, slakken, sprinkhanen en allerlei onbekends op. Hij rook aan alles en vertelde over dit alles in geuren en kleuren.
De eerste toren die we bezochten stamt waarschijnlijk uit de Christentijd na de Moren. Dit omdat de toren vierkant is. De Moren bouwden doorgaans ronde torens. De torens staan allemaal in een bepaalde lijn en afstand met elkaar in verbinding, en via spiegels en rooksignalen werd de komst van vijanden doorgegeven aan de dorpen en uiteindelijk aan het Alhambra in Granada. Een erg ingenieus communicatiesysteem.
De torens staan op een hoog punt, in de huidige tijd zijn ze meestal omringd door olijfbomen, vroeger door bossen, en zijn moeilijk vanaf de weg te bereiken. We waren dus erg blij met onze gids Antonio die ons feilloos door olijfgaarden, rivierbeddingen, bergkloven en prachtige natuur leidde.
De eerste toren bezochten we nog met een somber wolkendek boven ons, maar onderweg naar de volgende toren brak de zon langzaam de lucht open en werden we verwend met oplopende temperaturen. Uiteindelijk eindigde deze novemberdag met 25 graden!
De torens zijn niet in een erg goede conditie en we hebben het gevoel dat er ook niet veel aan onderhoud wordt gedaan. En de dorpsjeugd? Die heeft ook hier haar hedendaagse muurschilderingen achtergelaten.
Iedereen was inmiddels een beetje aan elkaar gewend en er werden praatjes met elkaar gemaakt. Het leuke van een dergelijke wandeling is, dat er altijd wel mensen zijn die van alles weten wat er groeit, bloeit en rondkruipt in de natuur. Wij hadden het geluk Mari Carmen te ontmoetten die ons van alles liet proeven en ruiken.
Zo hebben we heerlijke zoete granaatappels gegeten, gekauwd op een plant met anijssmaak en werden de eetbare paddenstoelen, slakken en wilde asperges aangewezen. We hadden zo onderweg een verse maaltijd kunnen verzamelen.
Na de derde toren volgde een picknick op zijn Spaans. Veel vleeswaren, olijven en chips die er allemaal goed in gingen na een wandeling van ruim vier uur. Hierna werd de terugweg ingezet. Wandelend langs een pijnboombos en weer door de olijfgaarden stonden we tamelijk onverwachts voor een tamelijk kleine wachttoren. De lucht was inmiddels bijna blauw met kleine wolkjes. Het leek net of de toren kleine rookwolkjes produceerde om onze komst aan te kondigen.
Bij deze kleine toren heb ik opnieuw mooie foto’s kunnen nemen. We vervolgden daarna onze tocht, weer terug richting Fuente de Alhama. Tegen drie uur doemde er weer een toren op en we hoopten stiekem dat de klim naar deze toren ons bespaard zou blijven. Het bleek de eerste toren te zijn die we bezocht hadden en even later wandelden we het dorp in. Bijkomend op het terras van een restaurantje met een heerlijk koud biertje werd Sjaklien verrast met een cadeautje. Ze kreeg zomaar de mooie houten wandelstok van Juan, één van de medewandelaars.
In het restaurant kon ieder die dit wilde een traditionele Andalusische maaltijd nuttigen. Bijna iedereen heeft hieraan deelgenomen en we weten inmiddels wat migas is (roergebakken broodkruimels en knoflook in water en olijfolie), we hebben de huisgemaakte morcilla (bloedworst), chorizo en gekookt varkens- en kippenvlees geproefd samen met patatas a lo pobre, wat vrij vertaald aardappels voor de armen betekent. Het gerecht is er in vele varianten. Wij kregen het opgediend in grote schalen met daarin aardappelschijven in laagjes om en om met spiegelei. Het geheel werd afgesloten met fruit en een lekker huisgemaakt drankje: Rosoli. Koffie met anijs, kruiden (onder andere ‘Luisa’), kaneel en suiker.
Na de maaltijd werden er handen geschud, gekust en Facebookadressen uitgewisseld. Daarna ging iedereen als vrienden uit elkaar. Het was inmiddels 18.00 uur.
We hebben een fantastische dag beleefd en zijn weer een prachtige ervaring en veel kennis over Andalusië rijker.
Meer foto’s op www.facebook/katuin.com
Reacties
Een reactie posten