Cordoba Fundación Antonio Gala

Woensdag zijn we naar Cordoba geweest. De meeste mensen zullen Cordoba kennen als stad badend in de zon maar wij kwamen aan met zware bewolking en zo nu en dan druilerige regen. We hadden afgesproken bij de beroemde Mezquita met Helí García onze kunstenaar uit Granada die hier in Cordoba een aantal maanden werkt in de Fundación Antonio Gala. We bereikten de Mesquita via de oude brug, de Puente Romana, en verwonderden ons erover dat we nu zo maar langs deze prachtige monumenten liepen zonder van alles te willen fotograferen. We zagen Helí op het sinaasappelplein voor de Mezquita. De begroeting was allerhartelijkst. Helí vertelde al snel dat het vandaag eigenlijk een beetje een ongelukkige dag was voor ons bezoek aan de stichting. Een van de kunstenaars was een lastpost en had op alles en nog wat commentaar. Op een onredelijke manier. Het bleek een meisje te zijn en zij had de dag ervoor een aanvaring gehad met de directeur van de stichting en dit was uitgelopen in een schreeuwpartij en de directie had vandaag het besluit genomen dat de kunstenaar het instituut moest verlaten. De medestudenten waren echter loyaal naar de studente en wilden een gesprek met de directie om de situatie ten goede te keren. Al met al heerste er op dit moment dus een broeierige sfeer. Dat leek ons als buitenstaanders juist wel weer aardig om te zien hoe dit conflict in Spanje zou worden opgelost. Tien minuten later waren we bij het gebouw van de Fundación. Een prachtig oud klooster midden in het centrum van Cordoba. Een van de voordelen van galeriehouder zijn is dat je geregeld op plaatsen komt waar je normaal als buitenstaander en helemaal niet als buitenlander komt. Helí vertelde over de strenge regels binnen de Fundación. Hij en de andere studenten moesten altijd keurig permissie vragen als ze naar buiten wilden of een dag weg wilden. Het beeld van kostschool kwam onmiddellijk bij Sjaklien op, zij heeft vroeger op kostschool gezeten en bewaard er geen prettige herinneringen aan. Nadat we door de zware grote houten poort binnen waren gekomen kwamen we op een mooi oud plaatsje met de officiële entree. De portier heette ons welkom en Helí begon met de rondleiding door het gebouw. Overal stond en hing kunst. Als eerste kwamen we in de voormalige kapel waar Heli ons lachend wees op een groot mozaïek dat aan de wand hing. Het bleek een afbeelding te zijn van Bacchus de Romeinse god van vruchtbaarheid en wijn. Tijdens de restauratie van het klooster was er een oude straat gevonden waar dit mozaïek ingelegd was geweest en nu had het dus in de kapel! een ereplaats gekregen.

Via een andere kleine kapel kwamen we in de trappenhal waar veel schilderijen hingen van mensen die in 2008 hier hebben gewerkt. Het werk was wisselend van kwaliteit maar er hingen toch een paar erg mooie voornamelijk figuratief geschilderde werken.

Via de omgang met uitzicht op een prachtige binnenplaats met een grote sinaasappelboom, waarvan de sianaasappels in december al mooi oranje zijn, kwamen we bij een soort meditatieruimte met een prachtig uitzicht over oud en nieuw Cordoba. Na hier een tijdje rond te hebben gekeken kwamen we in het atelier van de schilders. Persoonlijk had ik hier meer ruimte verwacht. Het was een mooie grote ruimte maar deze werd gedeeld met zes schilders wat inhield dat er behoorlijk met de ruimte geschipperd moest worden. Toch was Helí tevreden met zijn gedeelte. We kregen een eerste groot schilderij van hem te zien. Even later werd een bel geluid en dat bleek het teken te zijn dat we konden gaan lunchen. De lunchzaal was sober maar vriendelijk ingericht. Ook hier hingen overal schilderijen. Zo nu en dan hoorden we de stemmen van de andere bewoners die zoals we van Heli hoorden wachten op het gesprek met de directie. Hierdoor liep ons lunchprogramma anders dan verwacht. Helí moest een paar keer weg naar zijn medestudenten en wij konden wachten in de lege eetzaal wat op zich wel een aparte ervaring was.

Tegen 15.00 uur schuifelden de eerste kunstenaars binnen, sommigen stelden zich aan ons voor ,anderen zochten een plaatsje aan het eind van de tafel. Ook de directie kwam, stelde zich voor en heette ons welkom. Even later kreeg iedereen soep en daarna vlees , frites en salade. Er werd al snel geprobeerd een gesprek met ons aan te knopen en de jongen naast mij sprak een paar woorden Vlaams omdat hij een vriendin uit Gent had. Er werd weer gelachen en gesproken en de spanning om het mogelijk vertrek van de medestudente verminderde. De directie had toegezegd nog even over het hele voorval te willen nadenken en dat morgen de definitieve uitspraak zou volgen.
Na de maaltijd kregen we één voor één het werk van de mede kunstenaars in het grote atelier te zien. Tot onze grote verbazing probeerde iedereen in zijn beste Engels te vertellen over zijn of haar werk, de gedachten erachter en wat ze nog van plan waren tijdens deze werkperiode.
We zagen mooie tekeningen, computermanipulaties van tekeningen, schilderijen en foto’s en waren eigenlijk ook onder de indruk welk een grote plaats de computer inmiddels in de beeldende kunst heeft ingenomen. De mogelijkheden voor kunstenaars zijn hierdoor enorm verruimd. De schetsen die vroeger vaak op papier werden gemaakt, werden nu ook op de computer verder uitgewerkt en gemanupileerd. Hierdoor ontstaan dan ineens ongekende mogelijkheden. Iedereen voelde zich hier op zijn /haar gemak . Een vrouwelijke studente had wel moeite met de stad. Zij probeerde haar werk te baseren op mens en natuur en ze miste erg de weidsheid van de natuur hier in de stad. Toch dacht zij ook wel een goed eindresultaat te kunnen afleveren maar ze was nog op zoek hoe het een en ander te combineren.

Als laatste toonde Helí zijn schilderijen. Ik was erg onder de indruk van zijn laatste werk. Hij heeft als thema de tradities van Andalusië genomen en hierin nemen de feesten van Andalusië een grote plaats in. Feesten worden vaak uitbundig gevierd en er zijn in dorpen en steden veel rijke boeren te zien in Flamenco kleding gezeten op prachtige Andalusische paarden. Veel van deze mannen gedragen zich als echte macho’s, draven in galop door de straten en stallen hun paarden bijvoorbeeld voor een café/bar en drinken dan gezeten op hun paarden en druk converserend over van alles en nog wat grote potten bier. Volgens Helí is dit een manier van je manifesteren waar hij niet echt vrolijk van wordt en veel van deze mannen schildert hij letterlijk en figuurlijk af als een soort bandieten. In het laatste schilderij zijn de hoofden van de mannen verdwenen en maakt de ruiter een beweging met zijn arm die een fascistische groet zou kunnen zijn. Hij combineert dit met kleine geschilderde kermistafereeltjes waar geen mensen meer op voor komen, Ik kreeg er koude rillingen van.

Na enige discussie over dit alles zijn we naar het atelier van een beeldhouwer gegaan die bezig was met het boetseren van een aantal menselijke hoofdjes en een enorme hand. Hij vertelde aan de hand van een presentatiemap wat hij zoal had gedaan en van plan was. Het was een kunstenaar met een humoristische visie op de maatschappij en die nam hij geregeld met zijn werk op de schop. Tegenover de beeldhouwer zat een schilder uit Uruguay die speelgoed autootjes en speelgoedbeesten schilderde en deze plaatste in een imaginaire wereld en door onverwachte elementen in te voeren trachte hij de beschouwer op het verkeerde been te zetten.

Als laatste belanden we bij een schilder die een soort nieuwe beesten wilde creëren.Combinaties van machines en vogels, schildpadden en walvissen werden op een vreemde manier, weer in combinatie met de computer, gerealiseerd in een soort nieuwe werkelijkheid. Voor ons was dit misschien wel de interessantste kunstenaar. Zijn werk was nog in ontwikkeling maar mede door de computerpresentatie van zijn oudere schilderijen zijn wij zeer nieuwsgierig naar de eindpresentatie van zijn werk.
Het was inmiddels al 19.00 uur we namen afscheid van de directie en kregen nog een groot aantal catalogi mee van de projecten van de afgelopen jaren.
Nadat we nog de bibliotheek en een oude Romeinse opgraving in het klooster hadden bekeken zijn we samen met Helí door de regen naar de auto gelopen. Moe van alle indrukken namen we afscheid en gingen terug naar casa con guiño.

De Fundación Antonio Gala Cordoba is een stichting opgericht door de bekende Spaanse schrijver Antonio Gala. Jonge kunstenaars uit alle disciplines; schilders, beeldhouwers, fotografen, muzikanten, schrijvers en dichters kunnen zich inschrijven voor een werkverblijf van negen maanden in dit Cordobese oude klooster en worden door een commissie geselecteerd op basis van hun werk en informatie over de door hun uit te voeren opdracht.
Het verblijf en de materialen worden bekostigd door de stichting en het is de bedoeling dat de jonge kunstenaars een door hun zelf gestelde opdracht uitvoeren en dat mede door het contact van de verschillende kunst disciplines er een geestelijke en visuele verrijking plaats vindt. Na hun verblijf volgt een tentoonstelling met catalogus.
Voor meer informatie: http://www.fundacionantoniogala.org/