hartje Andalusie

We zijn begonnen om de ayuntamiento (gemeentehuis) te bellen om het telefoon nummer van de jachtopziener te krijgen. Na veel gedoe kregen we een omschrijving van zijn huis en een naam. Antonio . Op het internet gegoogled, sites bekeken maar weinig relevante informatie gevonden. Om half tien in de auto gestapt en op zoek naar Antonio die dicht bij de olijfoliemolen in Algarinejo moest wonen. Vlakbij de olijfmolen liep een mevrouw en Sjaklien vroeg of ze wist waar Antonio woonde. Ja dat wist ze , loop maar even mee, zei ze vriendelijk. Onder de wandeling vertelde Sjaklien wat er gebeurd was en de mevrouw vertelde ons dat een jachtopziener de honden niet mocht doden. Er gloorde een sprankje hoop. Ook vertelde ze dat er ieder jaar bendes rondrijden die honden vangen en deze in grote steden doorverkopen of verkopen aan honden opvangcentra die veel geld verdienen aan het onderbrengen van zielige Spaanse honden in voornamelijk landen in Noord Europa…..? De bende van twee jaar geleden was do...

Een jaar later besloten we toch weer een hond te nemen. Weer naar de hondenopvang in Rute waar ik via internet twee leuke hondjes op een foto had gezien. Uiteindelijk bleek één van die twee hondjes zoveel op Choco te lijken dat Sjaklien spontaan begon te huilen omdat hij zoveel herinneringen aan Choco opriep. Je neemt een hond voor je plezier en niet om steeds weer tranen in je ogen te krijgen dus hebben we deze twee maar niet genomen. We besloten om onafhankelijk van elkaar naar een andere hond in de opvang te kijken. En hoe bestaat het een herdersachtig hondje werd onafhankelijk van elkaar door ons beiden uitgezocht. Ze was erg bang, keek schichtig omhoog maar had prachtige ogen en een mooie tekening op haar kop en vacht. Ik heb nooit een Duitse herder willen hebben maar de blik van dit hondje deed ons alles vergeten. Ze was drie dagen geleden gevonden in de buurt van de camping in Rute, een plek waar wij goede herinneringen aan hebben. Dat moest volgens Sjaklien een goed teken zi...

Vrijheid? Een hond hebben op het platteland van Andalusië. Wij wonen zo’n beetje in de middle of nowhere. Iets waar wij bewust voor gekozen hebben omdat het ons een gevoel van vrijheid geeft. Iedere dag een prachtig uitzicht door een vallei en over de omringende bergen. Als we even ons weggetje omhoog wandelen zien we bij helder weer de Sierra Nevada. Een paradijselijk plekje. Genieten geblazen dus. Als je zo met zijn tweetjes woont mis je ook wel eens iets. Wij hebben toen dat gevoel boven kwam een hond genomen. We wilden geen rashond en we vonden een aantal jaren geleden een leuke pup in het hondenopvangcentrum van Rute. Hij heette Gordo omdat hij zo dik was. Gordo vonden we niet leuk maar omdat hij ons maatje en een beetje onze waak (bescherm) hond zou moeten worden noemden we hem Zorro. Zorro betekent in het Spaans vos maar dat wisten we toen nog niet. Wij dachten bij Zorro aan de Mexicaanse held die de arme mensen daar hielp. Zorro genoot net zoveel van de vrijheid als wi...